Od Kruczej Doliny na południowy zachód odchodzi Dolina Miłości, której dnem płynie potok o nazwie Miłość. Miejscowa legenda tłumaczy takie zagęszczenie miłosnych nazw oraz miana Kruczej Doliny i Kruczych Skał ponad nią.
Było więc tak: wieki temu syn burmistrza Lubawki pokochał córkę skromnych rzemieślników. Zakochani wymykali się często z domu w leśne ustronia dzisiejszej Doliny Miłości, by – z dala od wścibskich oczu – okazywać sobie uczucie. Niestety, czasy były okrutne i ożenek ludzi tak różnych stanów wydawał się fantazją. Nie zgadzał się na to ani ojciec ubogiej panny, ani tym bardziej zamożny burmistrz. Pewnego ponurego dnia młodzieniec udał się za miasto, wdrapał na wysoką skałę i skoczył. Traf chciał, że u podnóża stado kruków pożywiało się jakąś padliną. Młodzian spadł na ptaki, które przerażone wzleciały, niosąc na skrzydłach niedoszłego samobójcę i zaniosły go aż nad potok, gdzie łzy roniła córka rzemieślników.
Pojąwszy cudowny obrót rzeczy, młodzi doznali przypływu nowych sił i z pomocą lokalnego pustelnika przekonali rodziców do ożenku. Ich wzruszającą historię na przestrzeni wieków uwieczniono w nazwach terenowych okolic Lubawki.
I nic to, że inne legendy wspominają o kmieciu Kruku z Kruczej Skały i zupełnie innych krukach…